Dziecko w szpitalu. Jak to przeżyliśmy?

Pierwszy raz łzy stanęły mi w oczach w gabinecie pediatry, kiedy to zawyrokował zapalenie płuc i wystawił skierowanie do szpitala. Ponieważ moja Córka przez pierwszy rok swojego życia nie chorowała wcale, a i potem nie borykaliśmy się z niczym poważniejszym od przeziębienia, miałam nadzieję że i mój półroczny Syn się jakoś uchowa. I pewnie dlatego nawet czekając na izbie przyjęć, potem na rentgenie płuc i później jeszcze w gabinecie wciąż miałam nadzieję usłyszeć, że owszem, choroba poważna, ale możemy leczyć ją w domu. Niestety, noł fakin łej.

Kiedy przed północą wylądowałam w końcu z synem w naszym szpitalnym pokoju, w którym przebywała już inna mama z dzieckiem chorym na zapalenie oskrzeli, musiałam w końcu przyswoić, że szpitalna rzeczywistość stała się faktem. Kiedy syn zasnął, a ja wypłakałam już wszystkie emocje, zmęczenie, strach i nerwy, przyszła pora na ogarnięcie sytuacji. Kto mnie zna ten wie, że z założenia nie cierpię szpitali, a ponieważ nie miałam dotąd żadnego doświadczenia - poza dwukrotnymi 'wczasami' na oddziale położniczym - kwestia pobytu z dzieckiem w szpitalu, była dla mnie totalną nowością.

Pierwszą sprawą, którą musiałam w środku nocy ogarnąć, było spanie. Ponieważ tego dnia przyjęto sporo dzieci, nie załapałam się na leżankę i dlatego pierwszą noc przekoczowałam na dmuchanym materacu do pływania. A to i tak wyłącznie dzięki temu, że dziadkowie stanęli na wysokości zadania i przejąwszy wnuczkę umożliwili mojemu mężowi kursowanie po 30km między domem a szpitalem. I dopiero na drugi dzień zaczęłam zastanawiać się, dlaczego skoro szpital (przynajmniej teoretycznie) oferuje możliwość noclegu, to jednocześnie nie zapewnia łóżek polowych w ilości odpowiedniej do przebywających na oddziale rodziców?

Na moje (i współlokatorów) szczęście, pokój był na tyle przestronny, że nie wchodziłyśmy sobie za bardzo w drogę. Pozytywnie zaskoczyły mnie za to warunki sanitarne, bo choć łazienka była jedna na dwa pokoje, to była spora i czysta (!) i w całkiem niezłym stanie technicznym. A z tego co wiem z opowiadań - choćby z wpisu Tamary Tur o jej odczuciach z pobytu na oddziale pediatrycznym - pobyt w niektórych placówkach wygląda tak, jakby wcale nie przewidywano tam obecności rodziców i traktowano ich wręcz jak intruzów.

Z tego zapewne powodu, szpital - również ten w którym byliśmy - nie przewiduje wyżywienia. Opcje dostępne dla koczujących przy dzieciach rodziców to szpitalny bufet albo dwie knajpy w sąsiedztwie szpitala. Z wycieczek poza szpital zrezygnowałam od razu - nie wyobrażam sobie zostawić swojego syna samego, nawet gdyby spał i zniknąć na kilkanaście (albo więcej) minut. A gdy drugiego dnia zobaczyłam w oddziałowej kuchni danie przyniesione z bufetu przez inną mamę, byłam już pewna, że ta opcja również odpada. Moje wyżywienie opierało się więc na dowożonych mi przez męża obiadach i kanapkach.

Jeśli chodzi o opiekę medyczną, zachowanie czystości czy ogólne zasady funkcjonowania w szpitalu, to myślę że wszystko zależy od tego, gdzie (i na kogo!) trafimy. My mieliśmy to szczęście trafić na empatyczne i miłe pielęgniarki. Pani doktor prowadząca wydawała się być w porządku, chociaż miałam kilka drobnych zastrzeżeń co do sposobu leczenia Syna, podobnie jak zastanawiały mnie - czasem wykluczające się - opinie lekarki prowadzącej i innych dyżurujących lekarzy. I choć w końcu wypisali nas po półtora tygodnia do domu, Syn nadal dostaje leki i musi być pod stałą kontrolą lekarza pediatry.

A jakie są Wasze doświadczenia z lekarzami i szpitalami?

Jeśli podobał Ci się ten wpis koniecznie daj mi znać! Zostaw komentarz tutaj, polub mnie na Facebooku lub Instagramie. Zostańmy w kontakcie! :)