Nie wmówicie mi, że dla kobiet rozmiar nie ma znaczenia!

Mam takie wrażenie, że chociaż w mediach i kolorowej prasie coraz częściej pokazuje się kobiety, których wymiary są większe niż szablonowe 90/60/90 i chociaż próbuje się nas przekonać, że każdy powinien akceptować siebie, swój wygląd i rozmiar ubrania, to jednocześnie gdzieś ukradkiem przemyca się tę myśl, że to fajnie, jeśli w rozmiarze większym niż 36 czujesz się dobrze, ale pamiętaj, że zawsze możesz wyglądać lepiej.

Z jednej strony, oglądamy programy o modelkach plus size - kobietach rubensowskich kształtów, które są zadowolone ze swojego wyglądu - a z drugiej strony przeważającą większość ramówek telewizyjnych zajmują programy na przykład o stylu, czyli co nosić, by wyglądać szczupło i na czasie albo programy o zdrowym żywieniu czy o byciu 'fit'. Ale kiedy właściwie, zaczyna się to plus size? Kiedy nosimy rozmiar 40, 42, czy więcej?

Również sklepy z ubraniami, niezależnie czy to popularne sieciowe marki czy ekskluzywne niewielkie butiki, również przemycają nam to myślenie, że mniejszy rozmiar to lepszy rozmiar. Ktoś z Was jeszcze w to wątpi? Dlaczego więc, łatwiej znaleźć w sklepie bluzkę w rozmiarze XXS niż XXL?? Czy dlatego, że sklepy odzieżowe robią założenie, że szczupłych klientek jest więcej niż tych o kobiecych kształtach? A może dlatego właśnie, że mimo pozornej akceptacji dla większych rozmiarów niż 38, wciąż na wybiegach królują anorektyczne kształty ciała?

Po pierwszej ciąży z córką stałam się typowym rozmiarem L, choć w niektórych sklepach nawet XL. Kiedy próbowałam kupić spodnie w jednym, drugim czy trzecim sklepie i wchodziłam dopiero w rozmiar 42 albo 44, przyznaję, że chciało mi się płakać. Przecież zawsze pasowało na mnie 38! Przecież nie byłam gruba! Gdy zaszłam w ciążę z synem, było jeszcze gorzej, przestałam więc chodzić na zakupy odzieżowe, a spodnie czy bluzki w rozmiarze XXL kupowałam po taniości w Pepco. Gdy miesiąc po porodzie musiałam kupić sobie jakieś spodnie, by móc wyjść z domu i jakkolwiek wyglądać, byłam zmuszona kupić jeansy w gumkę (!) i do tego w rozmiarze 44 (ostatnia sztuka na sklepie!).

Od tamtej pory całkowicie odpuściłam sobie wizyty w sklepach odzieżowych. Patrzyłam na siebie w lustrze i choć nie wyglądałam jak pączek w maśle - przy nadmiarze kilogramów zawsze ratował mnie wzrost - to przyznaję, że wcale nie podobało mi się to, co widziałam. Między innymi dlatego postanowiłam zacząć ćwiczyć i zmienić swoje nawyki żywieniowe, o czym pisałam tutaj. Od czasu gdy w połowie czerwca zaczęłam dietę i ćwiczenia do teraz, sporo się zmieniło. Przekonałam się o tym w weekend, gdy pojechałam do centrum handlowego w poszukiwaniu stroju na imprezę rodzinną.

Cóż, niecałe 8 miesięcy temu prawie płakałam w sklepowej przymierzalni z powodu swojego rozmiaru. Od tamtego czasu w kwestii wyposażenia sklepów niewiele się zmieniło: nadal więcej ubrań na wieszakach sklepowych jest w rozmiarze 32-34 niż 42-44 i nadal obowiązuje zasada "co sklep to inny rozmiar". Tym razem jednak chciało mi się płakać ze śmiechu, bo kupiłam sobie koszulę w rozmiarze 40, jeansy w rozmiarze 38, a sukienkę w rozmiarze 36, a od ostatnich zakupów ciuchowych zrzuciłam 12 kilogramów. Czy czuję się z tą świadomością lepiej? Zdecydowanie! I dlatego nikt mi nie wmówi, że dla kobiet rozmiar nie ma znaczenia. :)

Jeśli podobał Ci się ten wpis koniecznie daj mi znać! Zostaw komentarz tutaj, polub mnie na Facebooku lub Instagramie. Zostańmy w kontakcie! :)